Prologue

Jeden wielki pisk - czyli sławo, oto nadchodze!

          - A zwycięzcą X Factor'a w roku 2014 jest ...

Czuliście kiedyś jak wasze serce lata wam od żołądka do gardła i od żołądka do gardła i znowu od żołądka do gardła? Tak jakbyście właśnie co najmniej przebiegli maraton, poganiani przez goniące was ... no nie wiem, wygłodniałe dziki (powiedziałabym wściekłe psy, ale to by było zbyt... przewidywalne, no wiecie mało oryginalne)? Zabawne jest to że stoję w miejscu i jedynym wysiłkiem fizycznym jaki wykonuję jest ściskanie za rękę Tulisy i osoby stojącej po mojej lewej stronie.

          Właściwie nawet nie zauważyłam, że to jest Domonique. Wpatrywała się w czubki swoich butów i choć nie robiła tego przez cały dzień, to nagle musiały stać się one wyjątkowo interesujące. Nie mogąc pocieszyć się jej spojrzeniem, które powinno wyrażać jakieś motywujące przesłanie, uścisnęłam mocniej jej dłoń, by choć trochę załagodzić tępy ból, bo moje serce właśnie odbiło się od żołądka niczym od trampoliny i powędrowało w stronę mojego gardła.

          Wracając, do pytania początkowego- wiecie jakie to jest uczucie? Tak cholernie nieprzyjemne, że masz ochotę zwymiotować to serce, najlepiej razem z żołądkiem i przełykiem. I mało Cię wtedy obchodzi, czy twój układ pokarmowy będzie kompletny, co będzie przesuwało pokarm i co wstępnie strawi białka. Chociaż zaraz, skoro o tym myślę, to chyba znaczy, że mnie to obchodzi?

          Zaraz, zaraz czy abym nie powiedzieli kto jest zwycięzcą i tylko ja głupia nie usłyszałam bo rozmyślałam o procesie odżywiania? Chyba nie, bo wszyscy dalej siedzieli w ciszy i wpatrywali się w prowadzącego, który oczywiście musi przed ogłoszeniem wyników zrobić masakrycznie długą przerwę, żeby budować dramatyczne napięcie. Gościu, nie widzisz, że jest już tak dramatycznie, że zaraz zwrócę mój ostatni posiłek i kilka narządów z mojego układu pokarmowego?!

          Ciekawa jestem ile czasu minęło. Może minuta, dwie, kilkanaście... Pobyt w programie minął równie szybko. Pamiętam jak połączyli nas w grupę, jak dostałyśmy się do występów na żywo. Nasze wzloty jak przejście do finału i wygranie półfinału.

          I nasze upadki.

          Jak dziewczyny nauczyły mnie wstawiać samodzielnie pranie. 

Tak wiem, to dziwne żeby w moim wieku tego nie potrafić. I właśnie dlatego zaliczam to do upadków, a nie do wzlotów, chociaż swoją drogą to był mój życiowy sukces!

          Kiedy Adrianne spadła ze skrzyni przed śpiewaniem pierwszym występem na żywo.
Cóż, to było dość zajebiste uczucie, zaraz masz występ na żywo, a twoja przyjaciółka tak po prostu zalicza epicką glebę. A potem jeszcze nie odbiera bodźców z otoczenia. Sytuacja została okrzyknięta potem najbardziej żenującym momentem w życiu szatynki, plasując się w rankingu zaraz przed tym, kiedy spadała ze schodów, bo pisała SMS-a.
          Doprowadzenie Domy do stanu wściekłości absolutnej bekaniem prosto w jej twarz.
No akurat to było zabawne! W sumie właśnie, było dopóki nie zastanowiłyśmy się nad głębszym sensem tej operacji. Ale oczywiście zanim zaczęłyśmy myśleć, co swoja drogą zdarza nam się wyjątkowo rzadko, Doma zdążyła już nabrać żądzy mordu.
          A teraz stoimy w niepewności, przyglądając się swoim butom lub rozglądając się nie pewnie dookoła i czekamy na wyniki. Zaszłyśmy tak daleko, nie chcę teraz wracać do domu. Nie chcę zostawiać dziewczyn po tym wszystkim co razem przeszłyśmy. Ale jeszcze bardziej nie chcę stać tu w niepewności, bo czuję się jak idiotka kiedy wszyscy na mnie patrzą, a ja muszę stać jak głupia i czekać. W dodatku jeszcze do mnie nie dociera, że to, co za chwilę ogłoszą odeśle mnie do szarej monotonni codzienności, w której udział w programie będzie snem małej dziewczynki, marzeniem, które nigdy się nie spełniło albo zmieni moje życie nie do poznania.
- The Hottiest Saddle!
          Pisk, który dobiegł w tej chwili do moich uszu była tak ogłuszający, że miałam ochotę zatkać je i skrzywić się, jak po wypiciu szklanki wódki. Zaraz, zaraz powiedzieli The Hottiest Saddle?! O w mordę jeża, chyba wygrałyśmy! Złapałam się za głowę, chcą zacząć wyrywać z niej włosy, a moje usta otworzyły się w niemym okrzyku.
          Nie było mi dane jednak przejść do umartwiania mojej głowy i włosów, gdyż po chwili zostałam pochwycona do wspólnego uścisku na "misia". Przed tym jak mimowolnie z moich oczu popłynęły łzy szczęścia ujrzałam że uwiesiłam się z jednej strony na Domie, a z drugiej naAdzie stykając się tym samym z nią głową.
          Po chwili pogubiłam się kogo tulę, dlaczego płaczę skoro to jeden z najlepszych dni w moim życiu i czy prowadzący podtyka mi właśnie mikrofon, bo chce żebym coś powiedziała. Słyszałam jak Ada krzyczy obok mnie: O mój Boże, o mój Boże! Chyba nie była świadoma, że mówi do mikrofonu i jej głos słychać na całej sali. Po Adzie ja zaczęłam przez łzy mówić jak to dziękujemy wszystkim, którzy nas wspierali i jakie jesteśmy szczęśliwe, ale robiłam to tak chaotycznie, że prowadzący postanowił z powrotem sam przejąć inicjatywę. Zaczął rozmawiać z piosenkarzem, który zajął ostatecznie drugie miejsce, zaraz za nami. Właśnie zaraz za nami. Jak to cudownie brzmi, prawda?!
          Po chwili utonęłam w potoku słów, które wyrzucała każda z naszej trójki, a po chwili przerodziło się to w jeden wielki pis zwycięstwa. Ponownie zaczęłyśmy się ściskać i nie wiedziałam już, kto jest obok mnie, czyja ręka mnie obejmuje, kto drze mi się do ucha i kto szlocha łzami szczęścia w moje ramię.
- To jest wasz zwycięski singiel, wasz debiut. Jak się czujecie?
Dopiero po chwili zorientowałam się, że to prowadzący znów do nas podszedł i trzymał w ręku płytę. O matko, on trzymał w ręku płytę z naszym singlem! Na jego widok ja i Doma padłyśmy sobie w ramiona bo byłyśmy najbliżej siebie, Ada znów zaczęła powtarzać: O mój boże! i mamrotać coś w stylu: To niemożliwe!, a nasza mentorka Tulisa chwyciła, a wręcz wyrwała prowadzącemu płytę i zaczęła wymachiwać nią jak dziecko, które pokazuje rodzicom nową zabawkę od Świętego Mikołaja.

         Nie dane nam było dokończyć wywiadu ponieważ na scenę wypadli pozostali uczestnicy programu i po chwili utonęłam w morzy uścisków krzyków i kolorowego confetti. Co jakiś czas było słychać głośniej czyjś krzyk, gdy wydarł się do mikrofonu, a w tle usłyszałam jak jakaś piosenka leci dalej, ale nie obchodziło mnie to. Wzrokiem odszukałam szopę Ady i rzuciłam się na nią z piskiem godnym zakupoholiczki, która ujrzała wyprzedaż co najmniej o pięćdziesiąt procent. Po chwili leżałyśmy na podłodze drąc się, czochrając sobie włosy i uważając by nie zostać nadepnięte przez tłum nóg naokoło nas. Po chwili jęknęłyśmy, gdy poczułyśmy na sobie żywy ciężar w postaci Domy. Po chwili byłyśmy już tylko plątaninom rąk, nóg i głów, w której nie można nic odróżnić o siebie ale dalej śmiałyśmy się jak idiotki, którymi niewątpliwie byłyśmy.

- Dziewczyny, czemu się śmiejemy, to przecież poważna sytuacja!

- Wszystkie skończymy w psychiatryku!

- Oby tylko w jednym!
          Gdy zamknęłam powieki, przed oczami pojawił mi się widok plaży w Los Angeles i ogromy napis Hollywood. Tak świecie, przygotuj się dobrze.
          Przygotuj się, nadchodzę ja - Olivia Jackob.

_________________________________________________

          - Luke, musimy porozmawiać. - powiedziała po chwili milczenia Arzalea. Taa super, tyle to i ja wiedziałem. Przecież przyjechałem do się z nią zobaczyć, ponieważ powiedziała, że ma mi coś ważnego do powiedzenia. Jakaś część mnie bała się tej rozmowy, ponieważ od jakiegoś czasu nie było między nami tak wspaniale jak dawniej. Ale jakaś część mnie mówiła, że Arzalea chce porozmawiać, ponieważ właśnie wróciłem z trasy i się stęskniła. Tak, to na pewno dlatego. Porozmawiamy i wszystko będzie w jak najlepszym porządku. Wszystko będzie jak dawniej.

- Możesz mi powiedzieć wszystko - stwierdziłem zgodnie z prawdą. Uwielbiałem jej głos. Pewnie dlatego nie przeszkadzało mi, że Arzalea była gadułą, jak ja. Dla mnie mogła mówić godzinami, a ja godzinami mogłem jej słuchać.
- Na początku chcę żebyś wiedział, że walczyłam o nas, Lu, naprawdę robiłam wszystko co w mojej mocy. Ale... ale to mnie przerosło.
Nie odpowiedziałem jej. Po prostu wpatrywałem się w nią i czekałem, aż będzie kontynuować.
- Na początku byliśmy idealni. Myślałam, że możemy pokonać wszystko, że nie ma rzeczy, która może stanąć pomiędzy nami. Byłam przekonana, że nasza miłość jest silniejsza, ale... myliłam się. 
          Zdrętwiałem, próbując zrozumieć sens wypowiedzianych przez nią słów, próbując zrozumieć do czego zmierza. Do czego zmierza z nami.
- Odległość nas przerosła. Twój świat mas przerósł. Zaczęłam studiować i nikt z moich przyjaciół nie ma takiego problemu, jak ten. Wszyscy, którzy są w związkach nie muszą martwić się o rzeczy, o które my musimy. Oni mogą być razem codziennie, w każdy weekend, a my? Przy odrobinie szczęścia mogę cię zobaczyć raz na trzy miesiące.
- Ale teraz byliśmy w trasie. Teraz jesteśmy tutaj i ...
- Ale będą następne trasy. I wiele innych. Teraz jesteś tutaj, ale nie będziesz tutaj bardzo długo, prawda? Znowu będę samotna. Wiem, że to brzmi samolubnie, ale potrzebuję ciebie tutaj. Potrzebuję ciebie przy sobie, a ciebie nie ma.
          Czuję, że moje serce się zatrzymało.
          Chciałem jej powiedzieć, że się myli, że to nie tak, ale nie mogłem, po prostu nie mogłem. Wiedziałem, że ona ma rację. Teraz jestem tutaj i prawdopodobnie zostanę przez najbliższe dwa miesiące, ale potem znów wyjadę. Zawsze jest jakieś miejsce, inny kraj to odwiedzenia. Moje życie jest ciągłą drogą która nie zatrzymuje się na długo, o ile w ogóle się zatrzymuje tutaj, w Teksasie.
- Spotkałam kogoś, Luke. Nie! Nie zdradziłam cię, nic takiego między nami nie zaszło, więc nie patrz na mnie takim wzrokiem. Studiujemy ten sam kierunek i czasami mamy razem zajęcia. Kilka miesięcy temu powiedział mi, że chciałby być kimś więcej niż tylko przyjacielem. Powiedziałam mu, że jestem z tobą, a kiedy on zapytał gdzie w takim razie jesteś w tym momencie uświadomiłam sobie wszystko. Kiedy on mi powiedział, że mógłby być ze mną, naprawdę ze mną, uświadomiłam sobie jak bardzo tego potrzebuję. Luke - popatrzyła mi w oczy i zobaczyłem, że to całe wyznanie nie jest dla niej proste, ale jest zdeterminowana, żeby opowiedzieć mi wszystko, od początku, do końca. Nie wiem jak opisać to co wtedy czułem. Jakbym był zamrożony. - potrzebuję i chcę czegoś, czego ty nie możesz mi dać. A on może.
          To nie mogło się wydarzyć, nie wierzę w to. Ale jej oczy nie kłamią, jest zdecydowana i czeka, aż w końcu coś powiem. Ale co mogę powiedzieć? Czego ona ode mnie oczekuje? Moje błogosławieństwo na drogę, by mogła odejść i być szczęśliwa z innym facetem? Nie potrafię się uśmiechnąć i powiedzieć jej, że zrozumiałem, nie mogę po prostu pozwolić jej odejść. Jak ona mogła mi to zrobić? Jak ona mogła zrobić to nam.
- Zrywasz ze mną, więc możesz być z tym innym kimś. - bardziej stwierdziłem, niż zadałem pytanie.
- Robię to, co uważam za najlepsze.
- Jasne, kończenie z nami jest lepsze. Pójście na łatwiznę jest lepsze. Świetnie! Dlaczego ja nie mogę tego tak zobaczyć? - niemalże wykrzyczałem jej w twarz. - Czego ode mnie oczekujesz, Arz? Że będę szczęśliwy, ponieważ znalazłaś sobie innego faceta, który nie przysparza ci tylu kłopotów? Oh, przepraszam, że cię rozczarowałem, ale jakoś nie potrafię być szczęśliwy!
- Luke, proszę. Nie musimy kończyć tego w ten sposób. - powiedziała błagalnie, a ja parsknąłem śmiechem. - Możemy dalej być przyjaciółmi...
- Przyjaciółmi? - przerwałem jej, wciąż się śmiejąc. - Naprawdę myślisz, że moglibyśmy być przyjaciółmi? Przecież mnie tutaj nie będzie, więc jak niby mamy być przyjaciółmi?
- To co innego, Lu. Naprawdę chciałeś tkwić w takim związku, jak ten?
- Tkwić?! - krzyknąłem, a mój głos rozległ się w całym mieszkaniu dziewczyny. Nie wytrzymałem i teraz wszystkie moje emocje zaczęły się ujawniać, choć od początku rozmowy starałem się być spokojny. - A więc tak to widzisz? Kocham cię, naprawdę chcę z tobą być, ale nie, ty czujesz, że niepotrzebnie ze mną tkwisz! Dobrze wiedzieć!
          Próbowałem się opanować, ale to było takie ciężkie. Czułem się zraniony, rozczarowany, wkurzony, zdesperowany, sfrustrowany. Było tak wiele uczuć, które były teraz wewnątrz mnie, że mógłby je wymieniać bez końca.
- Nie kocham cię już tak samo, Luke i już nigdy więcej nie będę. Próbowałam, przysięgam, że próbowałam ale po prostu nie potrafię utrzymać moich uczuć. Ciebie tu nie było, a Nick był i po prostu ... odkochałam się w tobie.
          Nick. A więc to jest imię faceta, który ukradł mi moją dziewczynę.
- Jeśli to koniec, nie chcę zatrzymywać cię w czymś w czym nie potrafisz już dłużej zostać. Bądź szczęśliwa z Nickiem. - poczułem gorzki posmak na języku, kiedy wypowiedziałem jego imię.
- Luke, proszę, naprawdę myślę, że możemy być przyjaciółmi. Po tym wszystkim myślę, że nie powinniśmy tego tak kończyć. Proszę. - uśmiechnęła się słabo i położyła swoją dłoń na mojej. Niemal natychmiast strząsnąłem ją i wstałem, ale Arzaylea dalej mówiła. - Możemy iść do Starbucks'a od czasu, do czasu, możesz opowiedzieć mi wszystko o waszej trasie. Myślę, że to będzie najlepsze także dla ciebie. I ze mną i z tobą będzie dobrze.
- Przyjaciele. - zaśmiałem się ponownie wypowiadając to słowo i odwróciłem się od niej. - Jasne, miej takie życie jak chciałaś Arz, ja poradzę sobie ze swoim. Żegnaj.
          Wyszedłem z mieszkania, nie czekając na jej odpowiedź i z trudem ignorując impuls by coś zniszczyć. Arzaylea po prostu ze mną zerwała. Myślałem, że ją obchodziłem, a tymczasem ona przestała mnie kochać dawno temu. Znalazła kogoś innego. Kogoś lepszego. Złamała moje serce tyloma prostymi słowami.
           Nie kocham cię już tak samo, Louis i już nigdy więcej nie będę. Nie kocha mnie, bo kocha jakiegoś tam Nicka.
          Wszystkie kobiety są takie same. Nie wiem dlaczego pozwoliłem sobie myśleć, że Arzaylea jest inna. Pozwalają ci uwierzyć, że cię kochają, ale zostawią cię tak szybko, jak tylko znajdą kogoś lepszego.
         W sumie jest dobrze. Nie potrzebuję dziewczyny. Nie potrzebuję miłości. Jest mi lepiej bez niej. Mam wszystko czego potrzebuję: pracę, którą kocham i przyjaciół.
          Pieprz się Arzaylea, pieprzcie się wszystkie kobiety. Nie potrzebuję żadnej z was.

__________________________________________________________

No i jest prolog. Czy jestem zadowolona? Tak, bo zawarłam w nim wszystko to, co powinniście wiedzieć nim przejdziemy do początku historii - czyli rozdziałów. Przeraża mnie jednak trochę jego długość. I choć większość autorek narzeka, że napisała za krótką notkę, to ja uważam, że przesadziłam trochę z długością. Ale musiałam napisać to wszystko, żeby dobrze wprowadzić was w historię :3
Jak widać prolog mamy dwuczęściowy i od razu chcę zaznaczyć, że części te nie dzieją się w tym samym czasie. Eleanor zrywa z Louis'em jakiś czas po wygranej dziewczyn.
A te odnośniki na początku każdej części to linki do piosenek przy których to pisałam. 
Cóż, co mogę więcej powiedzieć ... do pierwszego!

xoxox

wasza Faith Fay